meerminnen

Eindelijk, ik ben een zeemeermin.

Dit kopje boven een foto in de NRC van donderdag 9 oktober 2014 maakt mij helemaal blij. Dank je, Carlijn Teeven. Zij schreef dit artikel en alleen de foto al,van Manu Fernandez, maakte dat ik het wilde lezen, beschrijven en bewaren.
Carlijn begint met te vertellen hoe haar staart vol zand zit, zij een lens kwijt raakt en een halve liter zeewater heeft ingeslikt. Ik zie het voor mij gebeuren. Het zwemmen met een staart is een droom van haar sinds ze Ariël op een videoband zag rondzwemmen met haar vriendjes diep in de zee. Wie heeft daar niet van gedroomd?

De eerste Europese Academie voor Zeemeerminnen (Academia de Sirenas) is begin augustus in de Spaanse stad Tarragone (Spanje) geopend. Volgens de oprichters, Susana en Alejandro, is het zwemmen met een staart goed voor buik-, rug- en beenspieren. Ariël draagt een paar mooie schelpjes over haar borsten als ze de diepte in duikt, maar omdat Carlijn vermoedt dat het er wel iets ruiger zal toegaan dan in de Disneyfilm, hult zij zich in een stevige Speedo top. Dit is weer iets teveel van het goede, volgens Susana, want het moet wel sexy blijven. Ze krijgt een top die precies past bij de kleur van haar staart.

Op de foto zien we 7 staarten, in kleur, de hoogte in wijzen. Het zijn 6 dames en een heer. De laatste is rond een jaar of 18 en ik vraag mij af wat zijn gedachte is hierachter. Fijn voor hem is weer dat hij geen topje aan hoeft.
Susana heeft de juiste toon te pakken en geeft wat goede aanwijzingen: in de zee is geen stress, begin met wat oefeningen op het strand (want met een staart aan kan je niet lopen), maak gebruik van de golven, doe alsof je een dolfijn bent, plaats je handen voor je hoofd en maak golvende bewegingen met je heupen. Verder goed opletten op je ademhaling, een maal onder water buig je je knieën, strek je je benen naar boven en klap je met je staart op het water. En dat dus allemaal tegelijk. Zijn jullie er nog?
Verdeel in groepjes van 2  (met 7 personen?) zodat je elkaar kan helpen met het aantrekken van de staart. Dan het water in en wel eerst luisteren naar de aanwijzingen van Susana, want zij doet het voor. Het valt allemaal niet mee; haar in de war, eyeliner doorgelopen, zout water dat in de ogen prikt, medecursisten die met hun staart op je hoofd slaan, een bikini-topje dat onder de oksels kruipt. Het lijkt helemaal niet op de manier waarmee Ariël door het water glijdt en haar avonturen beleeft.
Maar een work-out is het zeker, volgens Carlijn.

Met veel plezier heb ik het stuk gelezen en het prikkelde daarvoor reeds om er iets over te schrijven. Wij waren in maart van dit jaar nog in Tarragone en ik heb een hele tijd langs de kustlijn en het strand gelopen. Nergens een zwemschool voor meerminnen te zien toen, dus waren wij een maand of 5 te vroeg daar. Toch maar eens goed opletten als we er een volgende keer naar toe gaan. Tot die tijd behelp ik mij maar bij mijn eigen fitnessclub en doe bij Fit4Lady twee keer in de week de oefeningen en work-out op het droge.

Misschien een idee om een volgende zomer wat meermin lessen te organiseren op het strand van Bergen aan Zee, Zandvoort of Den Helder?

wacht verzachters

Wachtverzachters

In de krant van dit weekend, De NRC of de Alkmaarsche Courant, las ik een stuk over wachtverzachters.

Na het lezen van een woord als dit, slaat mijn fantasie op hol en blijft het woord in mijn hoofd rond spoken en krijg ik er allerlei associaties bij.

Natuurlijk dacht ik als eerste aan het woord wasverzachter. Ik gebruik dit artikel niet in mijn wasmachine. Ik noem het spul, dat ik na dat ik mijn haar heb gewassen gebruik om het zachter en minder klitterig te maken, wel wasverzachter, terwijl dit eigenlijk conditioner heet.

Even hierna moet ik denken aan de speelplekken voor kleine kinderen in de wachtkamer van de dokter en in het ziekenhuis, maar ook in restaurants.

In het ziekenhuis kreeg ik enige tijd geleden te maken met een wachtverzachter in de wachtkamer. Een groot scherm met daarop verschillende filmpjes van mooie vergezichten, berglandschappen en watervallen.
 Dit laatste zat ik niet op te wachten, omdat ik was verzocht met een volle blaas te komen voor een onderzoek.  Ik had thuis 2 flesjes water van een halve liter gedronken en een grote koffie. Telkens als ik die watervallen zag of die waterskiër achter dat bootje in een strakblauwe zee, deed ik het bijna in mijn broek en duurde het wachten minstens 3x zo lang. De wachtkamer verlaten was geen optie, omdat ik dan niet zou weten wanneer ik aan de beurt zou zijn. Heel erg knijpen dus maar en de ogen ook stijf dicht houden.

 "Emma wil opgehaald worden uit het kinderparadijs", hoor ik als ik bij een Zweedse woonketen rond loop. Lekker laten zitten, denk ik dan ( het is mijn kind niet, ik heb geen Emma), mama is nog niet klaar met haar voorgeprogrammeerde rondje en de gratis koffie op vertoon van de familypas.

 Kinderen zijn minder geduldig en om hen wat af te leiden kunnen zij terecht in de speelhoekjes en kinderparadijzen die winkels en restaurants hebben gemaakt om de ouders zo lang mogelijk bij hen te houden.

Maar wat als je als volwassene in de rij staat voor de kassa bij de supermarkt of de vertrek balie op Schiphol?   

Bij de supermarkt kun je gaan bekijken wat andere mensen in hun karren hebben liggen en daaruit voor jezelf gaan afleiden hoe en wat ze gaan doen, eten, schoonmaken, koken en noem maar op. 

Of je kunt naar de verhalen gaan luisteren die een dame voor je heeft met een ander via haar mobieltje. Zo hoorde ik een mevrouw heel boos worden en heftig praten in haar spreekijzer en ze haalde iedereen er bij waaronder haar advocaat. Genieten was het van de blikken van de andere mensen in haar omgeving en van de kassière die zonder maar iets te zeggen haar boodschappen scande en afrekende.

Dan ben je zelf bijna aan de beurt, legt je spullen op de band, afrekenen en snel inpakken en wegwezen.

zij maken een foto van je terwijl je wacht en kunnen deze bv naar de buurvrouw sturen als reminder dat je echt weg bent.

Het stuk in de krant was gemaakt naar aanleiding van een bezoekje aan Schiphol. Met deze drukke vakantietijden groeien de wachtrijen tot ongekende lengtes en daar sta je dan tussen met de kinderen die steeds maar moeten plassen, iets willen eten of vragen of ze er al bijna zijn.

de wereldwandelaar op Schiphol

Om het wachten hier te verzachten is niets te gek. Verklede figuren halen allerlei kunsten uit om de mensen af te leiden en zichzelf in de picture te zetten.
Met mijn clownsmaatje Monique (www.declownendekoffer) wil ik ook wel eens wachtverzachter
zijn. Ik zie ons al schuiven op Schiphol met onze koffertjes en andere spullen. Want het lijkt mij voor onszelf een heerlijk moment om de reacties te zien. En met die rode neus op kan ik veel meer dan in mijn dagelijkse outfit.

uit het Haarlems Dagblad : wachtverzachten op Schiphol

Minder leuk is het natuurlijk als de mensen die de wachtverzachters bekijken in grote openbare gelegenheden op deze onbewaakte momenten door pickpockets  hun spullen kwijtraken, dus opletten allemaal.

Wachtverzachters, ik ga het toevoegen aan mijn leuke-woorden-lijstje.