Tour de France

Tour de France-juli 2009: een terugblik.

Zondag 12 juli.

Een aantal weken in de zomer is het extra genieten op radio en teevee. Mijn mannen kijken er ook graag naar en dan het liefst op Sportza of beter “de Belg” zoals wij zeggen. Daar is het commentaar gezelliger en in mijn oren ook humoristischer.

 Het valt niet altijd mee om de tijd naar de finish vol te praten en helemaal niet als er verder niets speciaals gebeurt. De commentatoren brengen allerlei  feitjes over de historie van de Tour naar buiten en melden en passant over de goede restaurants en hotels langs de route. Er wordt gepraat over wie waar en hoe heeft gewonnen, over bijnamen zoals de Haai en het Olifantje, over de wentelwiek die van boven af de prachtige omgeving laat zien en ze zien aan de omvang van de kuiten wie wie is.

Soms plof ik ook even op de bank voor het scherm om wat 'olie op het Tour vuur te gooien'.

“Die Tete de la Course is toch wel een hele taaie.”

“Mam, dat betekent dat het helemaal vooraan is!”

“Ja, daarom. Elke dag rijdt hij voorop, want ik zie die naam elke dag op het scherm staan en die anderen zitten daar altijd achter. Toch goed om elke dag voorop te rijden.”

Er volgen vernietigende blikken en ik pak maar gauw de wasmand en haast mij naar boven.

Even later zit ik er weer bij.

“Moeilijk om die jongens te herkennen.”

“Nou, ze hebben allemaal een nummer en zo is te zien wie wie is.”

“Goed, maar met die helm en zonnebril op kan ik toch slecht zien wie het is.”

“Ze hebben ook allemaal pakjes aan van de club waar ze bij horen.”

“ Dat is makkelijk gelukkig. Ik zie die jongens van de Rabobankploeg wel in hun oranje/blauwe pakken, maar die ene baliemedewerker van de Rabo uit de stad heb ik nog niet herkend.”

Weer een vernietigende blik en een diep zucht er bij.

Zondag is er een spannende beklimming en het is rotweer in Holland, dus lekker de hele middag voor de buis naar de Tour kijken. In groepjes komen de jongens de berg op en ze hebben het warm zo te zien. Shirtjes open en zicht op witte kippenborsten: verheffend.

 

Over het shirt, le tricot, zal ik maar geen opmerkingen maken. De gele trui , le maillot jeune, hoogste in het klassement, vind ik ronduit afschuwelijk. Dat ze daar geen andere kleur voor hebben gekozen. De groene trui, voor de beste sprinter, is ook zo lelijk. Wie kiest er nu voor groen!
 De witte trui, voor de beste junior, gaat er mee door, maar het houdt niet echt over.

De bolletjes trui is mijn favoriet: zeker en vast, ik ben dol op stippen, groot en klein. Daar word ik blij van zoals ik laatst mijn neefje en nichtje heb uitgelegd.

Laat een goede couturier toch eens bekijken wat de beste kleuren zijn voor de volgende zomer en gooi er eens wat variatie in. Laten ze ook eens letten op de kleuren van de sokken: geen zwarte sokken of kniekousen bijna, met witte en zwarte schoenen. Het oog wil ook wat. We kijken er tenslotte 3 weken naar, dus geef het een beetje sjeu.

De leukste opname vind ik die van achteraf geschoten. Al die opwippende kontjes uit het zadel in verschillende kleuren doen leuk aan.

Inmiddels ben ik aan de andere kant van de kamer gaan zitten en hoor op afstand dat Tom Boone ‘in de bus zit’. Daar schrik ik toch wel even van. Bloed, breuken, fiets kapot?

Ik moet weer even iets zeggen. “Is hij er nu mee gestopt?”

“Nee, dat is als een groep renners bij elkaar rijden net zoals je met meerdere mensen in de bus zit.”

Gelukkig voor Tom denk ik dan. Hij kan nog meedoen.

Af en toe rukt een renner zich los van de groep. De Belgische verslaggever onderbreekt zijn historische gemuizel en met stemverheffing vraagt hij zich hardop af wat er nu weer gaat gebeuren. Er worden tijden genoemd en namen van achtervolgers. Ze kunnen ook niks doen of het wordt gezien en besproken. Ook het resultaat van die uitbraak wordt op voorhand al kansloos, risicovol of slim gevonden. Of het is een knecht die dat helemaal niet zou mogen doen. De hele middag tegen het zelfde achterwerk aan kijken is niet leuk, dus zou ik ook af en toe uitbreken.

De Tour op de radio is echt leuk. ‘Ici radio de Tour de France, le spectacle du NOS’.

In de tijd dat Theo Koomen nog achterop de motor verslag uit bracht van alle gebeurtenissen leek er altijd veel meer te gebeuren. En de muziek die gedraaid wordt is ook vaak lekker om te luisteren. Elke dag een andere Tour artiest en veel Franse muziek.

Als de Belgen er niet zouden zijn met Sportza zou ik kiezen voor de beelden van de teevee en daarbij het geluid van de radio.

Nu hebben ze het over een dag zonder ‘oortjes’. Je moet er ook wel een beetje verstand van hebben anders snap je er niets van. Zonder oortjes dus en dan moeten de renners zelf denken en dan gaat het wel gevaarlijk worden volgens de verslaggevers. Ze hebben geen hoge pet op van die jongens op de fiets.

(later in die week hoor ik over frequenties en afluisterpraktijken met die oortjes. Daar dus ook al!)

De wentelwiek stuurt de meest prachtige beelden door van de mooie plekjes waar het peloton langs komt. Soms gaat het zo snel dat ik het niet zo goed kan zien wat het is.Ik dacht een groot parkeerterrein te zien vanuit de lucht. Handig voor al die toeschouwers. Maar volgens mijn ‘medekijker’ was het een begraafplaats. Het waren keurige rijtjes, dus dat kan ook.

Ik heb wel eens  een verhaal gehoord over een meneer die nooit met vakantie gaat. Volgens deze heer kijkt hij elke dag vanuit zijn luie stoel, met allerlei lekkere versnaperingen onder handbereik, naar de Tour en ziet zo de meest prachtige plaatsen van Frankrijk voorbij komen. Geen vakantiestress of verlopen paspoort, geen volle hotels of vieze campings met hurktoiletten, geen files of onvindbare wegen en ’s avonds slaapt hij gewoon in zijn eigen bed. De volgende dag kan hij zich rustig voorbereiden op een nieuwe route en weer genieten van de meest mooie plekken in Frankrijk. Soms heeft hij een dag vrij en stapt dan zelf op de fiets voor een rondje. Dan blijft hij in de mood.

Vanavond kunnen we nog even kijken naar Mister Tour de France Number One, Mart Smeets. Wie heeft hij dan weer aan de tafel en wat valt er nog te zeggen over de afgelopen etappe. Wie heeft de beste kansen, hoe doen de Hollanders het en wat brengt de dag van morgen.

Voor de jongens die vandaag een zware dag hebben gehad is het licht al uit hoop ik. Morgen weer zo’n dag of nog zwaarder, lekker slapen nu.

 Over een week op zondag is de finish in Parijs en na die dag is het weer een jaar over met sport kijken aan het eind van de middag.
 Andere programma’s op de teevee en andere muziek op de autoradio.

                                                                                Le spectacle du NOS: c’est fini.

vijftig

Vijftig

Voor mijn vijftigste verjaardag op 1 maart  kreeg ik van mijn man een grijs/zwart parel collier.

De kinderen gaven mij de bijpassende oorbellen en zo had ik een mooi setje. Ik ben er nog steeds heel blij mee en draag het bij speciale gelegenheden.

Mijn man is niet zo van sieraden geven, dus begreep ik dat dit heel wat was. De gelegenheid was ook wel speciaal, dat had hij goed gezien. Ook denk ik dat de meisjes er een deel in hebben gehad om dit cadeau uit te zoeken. Er is heel wat overleg aan vooraf gegaan en dat geeft mij een goed gevoel. Ik wist van niets en het was dan ook een zeer grote verrassing voor mij.

Bij het uitpakken van het cadeau kreeg ik het al enigszins warm vanwege de vorm van de doos. En toen ik de kralen op het zachte fluweel zag liggen wist ik dat ze bij mij hoorden.

Het enige probleempje was dat het snoer niet goed paste. Het was een klein beetje te kort en zat strak tegen mijn hals aan. Het is geen fijn gevoel en het staat niet mooi.

 Dat was op te lossen door terug naar de winkel te gaan. De zaterdag na mijn verjaardag hebben we dat gedaan en daar werden we fijn geholpen door een medewerkster. Er lag nog een zelfde snoer en daar konden wel wat kralen af en ze pasten goed bij de parels aan het snoer van mij.

Passen en meten voor de spiegel en zo werd de lengte bepaald.

Even een weekje geduld, want de ketting moest opnieuw geregen en geknoopt worden. Toen we het ophaalden en ik het paste in de winkel, voelde ik de koele kralen tegen mijn hals. Een gevoel van herkenning? Het was tenslotte mijn collier met een paar nieuwe kralen er tussen.

De lengte was nu goed en het zag er weer solide uit, dus afrekenen en naar huis. Daar deed ik de doos open en bekeek de kralen nog eens goed. In een opwelling besloot ik de kralen aan het snoer te tellen…………………………………… Ik kon het niet geloven en telde ze nog een keer.

Het zijn er vijftig.