vijftig

Vijftig

Voor mijn vijftigste verjaardag op 1 maart  kreeg ik van mijn man een grijs/zwart parel collier.

De kinderen gaven mij de bijpassende oorbellen en zo had ik een mooi setje. Ik ben er nog steeds heel blij mee en draag het bij speciale gelegenheden.

Mijn man is niet zo van sieraden geven, dus begreep ik dat dit heel wat was. De gelegenheid was ook wel speciaal, dat had hij goed gezien. Ook denk ik dat de meisjes er een deel in hebben gehad om dit cadeau uit te zoeken. Er is heel wat overleg aan vooraf gegaan en dat geeft mij een goed gevoel. Ik wist van niets en het was dan ook een zeer grote verrassing voor mij.

Bij het uitpakken van het cadeau kreeg ik het al enigszins warm vanwege de vorm van de doos. En toen ik de kralen op het zachte fluweel zag liggen wist ik dat ze bij mij hoorden.

Het enige probleempje was dat het snoer niet goed paste. Het was een klein beetje te kort en zat strak tegen mijn hals aan. Het is geen fijn gevoel en het staat niet mooi.

 Dat was op te lossen door terug naar de winkel te gaan. De zaterdag na mijn verjaardag hebben we dat gedaan en daar werden we fijn geholpen door een medewerkster. Er lag nog een zelfde snoer en daar konden wel wat kralen af en ze pasten goed bij de parels aan het snoer van mij.

Passen en meten voor de spiegel en zo werd de lengte bepaald.

Even een weekje geduld, want de ketting moest opnieuw geregen en geknoopt worden. Toen we het ophaalden en ik het paste in de winkel, voelde ik de koele kralen tegen mijn hals. Een gevoel van herkenning? Het was tenslotte mijn collier met een paar nieuwe kralen er tussen.

De lengte was nu goed en het zag er weer solide uit, dus afrekenen en naar huis. Daar deed ik de doos open en bekeek de kralen nog eens goed. In een opwelling besloot ik de kralen aan het snoer te tellen…………………………………… Ik kon het niet geloven en telde ze nog een keer.

Het zijn er vijftig.