Tuinkabouters

Tuinkabouters

Bericht in de krant van zaterdag 20 april 2013: Langedijk in ban tuinkabouters.                             Tientallen exemplaren zijn de afgelopen weken uit tuinen gestolen, om vervolgens op de vreemdste plekken weer op te duiken.

Om even duidelijk te zijn: hier heb ik niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken, maar het lijkt mij stiekem heerlijk om zoiets te doen. Ze hebben iets, de tuinkabouters. Iets magisch en wat kitscherig, maar dat gaat in hun geval goed samen. Zelf zal ik ze nooit in mijn tuin willen hebben, maar op een of andere manier trekken ze mij toch altijd aan. 


Bij tuinen vol met deze mannetje, want vrouwtjes zie je veel minder, moet ik altijd even stil staan en kijken welke er aanwezig zijn. Bij een vijvertje in een tuin zie ik vaak een klein hengelaartje staan, inclusief rode puntmuts. Een piepklein hengeltje met een draadje met nog kleiner dobbertje dat bijna bewegingloos in het water ligt en nooit opgehaald zal worden om een vis aan de haak te slaan. 

Dan zijn er ook nog de kabouters met een kruiwagentje, een gammel dingetje dat bij de eerste de beste hobbel op het tuinpad zal omkiepen. Maar dat zal nooit gebeuren, omdat het niet van de plaats af komt waar het is neergezet. Het valt deze zwoegende kabouter waarschijnlijk niet zwaar, omdat ik een brede smile op zijn snoetje zie. Kabouters met allerlei tuingereedschap staan opgesteld in rijen van 6 om alle arbeid te verrichten dat gedaan moet worden.                                                                                    

Er zijn ook luie tuinkabouters; ik heb ze zien liggen nabij de beschutting van halfhoge struikjes, op hun rug met een grassprietje in de mond en starend naar het hemelblauw. Misschien kijken ze op bewolkte dagen ook wel naar de wolkenvormen, zoals ik ook graag doe. Op mijn rug op het gras liggen en kijken welke dierenvormen, landsplattegronden en mensfiguren ik zie in de wolken die voorbij drijven. Wat een tuinkabouter dan ziet weet ik niet. Hij zal de kaarten met de plattegronden van de landen van de wereld niet kennen neem ik aan. Misschien zoekt hij wel soortgenoten in deze beelden.  

Tevreden tuinkabouters zijn er ook. Aan de rand van een keurig gemaaid gazonnetje zag ik eens een figuurtje staan met de handen op de rug, een pijpje in de rechtermondhoek en zijn blik gericht op de verre einder. Zeker klaar met zijn werk en na de avondmaaltijd of voor het slapengaan nog even genieten van hoe de zaken erbij liggen na een dag van zware arbeid. 

Dat de verre einde eindigt bij het groen geverfde hekje van de buren 3 meter verderop is hem gelukkig nog nooit opgevallen en ik ga het hem niet vertellen.

In tuincentra en bouwmarkten staan ze rond deze tijd in grote getalen opgesteld om uitgekozen te worden en te verhuizen naar een tuin ergens in Nederland. Een soort tuinkabouterweeshuis (goed woord voor scrabble!), wat mij altijd een beetje droevig stemt. Op deze plaats hebben zij geen ziel en zijn het slecht dingen van steen of gips met een kleurtje erover. Ook de wat oudere exemplaren in wat verwaarloosde tuinen hebben een treurig aanzien. 

Ik zou ze mee naar huis willen nemen en schoonmaken en dan nieuwe fraaie kleuren aanbrengen op hun bleke afgebladderde lijfjes. Wat te denken van een geel gestreept shirt op een paarse broek en knalgroen klompen daaronder. 

Een puntmuts in diepdonkerblauw met gouden sterren er op. Ik zou helemaal uit mijn dak gaan en daarna ga ik een nieuw huis voor ze zoeken.

Als het donker is gaan we op pad, een kar vol vrolijk gepimpte tuinkabouters neem ik mee en ik zet ze neer in de tuinen van alle mensen van wie ik zeker weet dat ze goed voor ze zullen zorgen. Het tuinkabouter-blijf-van-mijn-lijf-huis zal ik het noemen.  

Tot zo ver met mijn dromen. Er komen hier geen tuinkabouters over de erfgrens. De enige kabouter op welke ik wel een kijkje heb is een kabouter als kaarsvorm. Een lontje steekt uit de punt van zijn mutsje en als ik genoeg zou hebben van het kijken naar hem, zou ik  er een lucifer bij kunnen houden en zou ik kunnen genieten van de wakkerende vlam die het puntige mutsje, de eeuwige glimlach, de baard, het bolle buikje, het afgezakte broekje en de schattige pantoffeltjes zal kunnen opbranden.


Dan kan ik maar beter regelmatig een rondje door het dorp lopen en kijken hoe de puntmutsfamilie het maakt in de tuinen van hele lieve mensen die goed voor deze magisch kitscherige figuurtjes zorgen.

Ondertussen lees ik het krantenstukje nogmaals door en beloof uit te kijken naar samenscholingen van tuinkabouters en zal ze zo lekker bij elkaar laten staan en niets verklappen.

                      

Olga van Dalsem                                         20-4-2013                                                     

Alkmaar

tuinkabouters, zij hebben iets dat mij trekt

in verschillende tuinen zie ik ze staan

rondbuikig en veelal met een tevreden blik

tuinkabouters, ze hebben iets dat mij trekt

in tuincentra zien ze er zo verlaten uit

wachtend op een paar handen die hen pakt

in verschillende tuinen zie ik ze staan

tuinkabouters, ze hebben iets dat mij trekt

Een bericht van Steffie Weber in de NRC ( blad 20 achterpagina) van dinsdag 14 januari 2014:
Bestemmingsplan
Kabouters niet meer welkom in het dorp. Hier maakte ik de volgende reactie voor:

In de Zwitserse plaats Monbiel worden tuinkabouters misschien verboden omdat ze de authenticiteit van het dorp aan zouden tasten. Het minidorp wil de charme van het dorp behouden en daarom moeten o.a de tuinkabouters geweerd worden. Maar ook vlaggenmasten, exotische planten en andere tuinspullen mogen niet meer zichtbaar zijn. Gemeentebestuurder Kurt Steck staat niet achter deze regel in het bestemmingsplan. Volgens hem gaat een specifiek verbod op tuinkabouters veel te ver en daar ben ik het mee eens.
Dit bericht prikkelt natuurlijk gelijk mijn fantasie en daarom doe ik de volgende oproep:
     Dit is een bericht aan alle tuinkabouters in Zwitserland en omgeving. Begeeft u allen richting Monbiel en neem plaats langs de gemeentegrens om zodoende aan te geven dat we het niet eens zijn met deze verordening. Voor het maken van vakantieplannen wil ik u ten zeerste aanbevelen dit jaar voor Zwitserland te kiezen en dan vooral voor de plaats Monbiel en omgeving.
Waarvan acte.
Kurt Steck vermoedt dat het  tuinkabouterverbod zal sneuvelen:"Het is niet nodig, ik heb hier nog niet één kabouter gezien."
 Wacht maar af, Kurt, ze komen er aan!!