Het rozijntje

Het rozijntje in een lesje mindfullness

Het is donderdagochtend even na 7 uur. Ik ben al een kwartiertje wakker en dat rozijntje van gisteravond moet er nu maar uit. Ik weet hoe dat zal gaan vandaag: Onze kleindochter is hier de hele dag en dan zit dit verhaal ondertussen maar te dringen in mijn hoofd om eruit te mogen. Daarom maar opstaan en achter het toetsenbord om te beginnen.

                                                                                                                                                            Gisteravond waren er voor onze schrijfbijeenkomst aan de Oudegracht en Marieke zou ons de avond doorhelpen met opdrachten. Toen iedereen bij de les was kwam zij met een klein doosje met daarin een aantal rozijntjes. In het kader van bewustwording mochten we allemaal een exemplaar uit het doosje pakken. Het doosje was als laatste bij mij en ik koos de kleinste rozijn. We werden gevraagd het 1 minuut in de handen te houden en te kijken en voelen.
Ik zal nu eerst maar vertellen dat ik niet van rozijntjes en krentjes houd en ook helemaal niets heb met die dingen.  Een doosje rozijntjes was voor mijn kinderen een traktatie vroeger, maar voor mij een gruwel.

                              

Een klein donker verschrompeld voorwerpje gaat tussen mijn wijsvinger en middelvinger van beide handen heen er weer. Het is aan een kant erg rimpelig en aan de andere zijde zitten wat vlakke stukjes. Aan een puntje een kleine verharding; daar moet het steeltje zijn begonnen. Zal ik er aan ruiken? Nee, want dat is geen voelen en ik weet wel hoe het ruikt.
Een beetje muf.                                                                          

Toch gaat een minuut wel snel voorbij en dan komt de opdracht om het ding in de mond te nemen en te proeven voor 1 minuut. Ik kan mijn lachen bijna niet houden en steek het onderwerp van geen gesprek met enige weerstand in mijn mond. Ik moet dan denken aan een regel uit mijn pantoum van zondag wat ik net heb voorgelezen:  ....vrijdag redden Simon en mijn appeltaart de week. Ik wilde voor mijn verjaardag een appeltaart bakken en daarvoor had ik appels gehaald en de noten vergeten. Toen Simon de keuken in kwam om te kijken hoe het ervoor stond zag hij mij de ingrediënten verzamelen en noemde toen dat er echt wel rozijnen in moesten. Deze zorgde in het bakken van de taart voor de opname van het vocht dat uit de appels komt. Meewarig keek ik hem aan. Rozijnen in mijn appeltaart? Liever niet. Ik houd niet van een slappe hap, maar van een stevige bijt. Geen ontkomen aan deze keer en ik wilde toch wel een goed resultaat voor mijn verjaardag. De appeltaart was een groot succes de volgende dag en ik heb een stukje geproefd. Het viel  best mee met die rozijnen.

                

De minuut is nog niet voorbij en het ding zwerft nog steeds ergens tussen mijn voortanden en mijn lippen. Opvallend is dat ik het niet verder in mijn mond laat, voorin en verder niet. Moeten we het zo doorslikken?  Niet aan denken. Ogen dicht en wat proef ik. Marieke stelt voor om het ding door te bijten en wat gebeurt en dan? Dat doorbijten gaat niet zo goed, taai kreng. Ik druk dan een stuk tegen mijn verhemelte  en voel duidelijk 2 delen. Was dit rimpelige stukje toch maar een mooie volle vrucht gebleven, zoals de blauwe druiven voor mij in het bakje. Dan had ik je graag opgegeten en je broertjes en zusjes ook. Dan komt de verlossing in de woorden van Marieke. We mogen het rozijntje doorslikken.
Wat moet ik doen? Doorslikken of uitspugen in het bakje met gebruikte theezakjes?

    

Stel je niet aan en slik het door. Gelukkig, in een keer weg en dan is er de opluchting.                    

Ik zit helemaal vol van dit gebeuren en dan komt Marieke met een blaadje met daarop het verhaal van Michelangelo en zijn David. Ik probeer  wat te maken van de volgende opdracht en achteraf valt het wel mee hoe dat is geworden. Als we het elkaar voorlezen en ik mijn toehoorders vraag om een woord uit mijn geschreven tekst te noemen voor een haiku, stelt Eva mij voor om toch het woord rozijntje te nemen. En dan komt er dit:

                                           

                                                        dat rozijntje blijft
                                              door mijn hoofd spoken en zo
                                                       mijn geest afleiden                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  
Maar ook van mijn gekozen woord op David en Michelangelo komt die haiku:

                            Less is more zo kan
                            ik nog wel een poosje door
                            gaan, maar less is more                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

                                                                                                          

de opdracht om een sneeuwbal te maken van dit verhaal gaf ik de titel:

Beproeving

rozijntje

taai kreng

kijken, voelen, proeven

roept veel herinneringen op

hoort volgens Simon in appeltaart

kan mij helemaal geen vreugde schenken

kinderen kregen het vroeger in een doosje

voor mij zat daar geen lekkere traktatie bij

via mijn handen tussen voortanden in mijn mond gekomen

na een minuut is het voorbij, ik mag het doorslikken