wie niets heeft beleefd, heeft niets te vertellen

Wie niets heeft beleefd, heeft niets te vertellen.

........................... en zo is er weer ruimte voor een nieuw waargebeurd verhaal.

Op zondag 23 maart vertrekken wij naar Barcelona in Spanje om vandaar door te reizen naar Tarragona. Van huis nemen we eerst met de auto de route via Amsterdam en Utrecht, om zo de drukte en het oponthoud vanwege de Nucleaire Top in Den Haag te omzeilen. Het is ook vanwege deze gebeurtenis dat wij kiezen voor Rotterdam Airport en niet voor Schiphol.

  

Het toestel van Transavia brengt ons in een kleine 2 uur naar Barcelona. Omdat we alleen handbagage bij ons hebben staan we snel buiten en gaan op zoek naar het autoverhuur bedrijf. We kiezen voor een Ford Fiesta, omdat Fiesta lekker Spaans aan doet.
Na een rit van een uur, met veel tolpoortjes, komen we aan in Tarragona.

Nu nog zoeken naar ons hotel. Het ligt aan zee, dus gaan we die richting op een vinden het dan snel.
Een kamer op de tweede verdieping met uitzicht op zee en een klein balkon, alles keurig netjes.

Dan gaan we gauw naar buiten om nog even te genieten van het weer en de omgeving. De Rambla Nova is de grote hoofdstraat en daar zitten we niet ver vanaf. Via een palmen plein met een mooi uitzicht op de Middellandse Zee lopen we een rondje en nemen een cappuccino en crêpes als avondmaaltijd. Het is zondag(avond) en de winkels zijn gesloten.
Er staat een stevige wind en we besluiten weer terug te gaan naar ons hotel.

 De maandagochtend, 24 maart, begint met een stevig ontbijt in het hotel en daarna gaan we opnieuw de stad verkennen. El Corte Ingles is een groot warenhuis en daar snuffelen we even rond. We lopen de Rambla Nova helemaal af en nog enkele zijstraten. Lunch op een bankje en tijd voor een siësta.
Na de siësta gaan we per auto de stad uit om op zoek te gaan naar het bedrijf waar Simon dinsdag voor zaken moet zijn. Dit is nog een hele klus, maar ons zoeken wordt beloond en Simon gaat daar even kennismaken en ik wacht in en bij de auto.
Via een grote supermarkt weer naar Tarragona en picknicken we op onze hotelkamer.

Dinsdagochtend op tijd op, ontbijt beneden in het hotel en dan gaat Simon weg. Ik ga in een hoekje op het balkon in het zonnetje zitten lezen en besluit om 9 uur naar het strand te gaan lopen. Er staat een frisse wind en het is zo'n 13 tot 16 graden, geen weer om op het strand te gaan liggen. Ik moet op zoek naar een onderdoorgang, want langs het strand loopt een treinbaan en een weg.Tegenover het hotel ga ik de trap af en zie daar de restanten van een Romeins amfitheater.

Even vragen en dan sta ik al snel op het strand. Ik loop naar het uitstekende puntje dat ik vanuit de hotelkamer al zag. Dan weer terug en nog een stuk langs de boulevard richting haven, waar veel mensen hun dagelijkse rondje lopen te wandelen en rennen.
Als ik mij omdraai kan ik nog een mooi plaatje schieten van het hotel in de zon.

Als ik ongeveer 2 uur zo gelopen heb, ga ik weer op zoek naar de kleine staatjes. Maar eerst op de Rambla kijken. Dan zie ik dat ik de markt daar heb gemist en iedereen is druk aan het opruimen. Zelfs de stalletje worden uit elkaar geschroefd en in de vrachtwagentjes gedaan. Het waait er heel erg en ik zoek de luwte op.
In de kleine straatjes zijn veel lege winkelpanden en ik sla links en rechts af en zie na enige tijd een supermarkt. Tijd om mijn lunch in te slaan en een rustpauze te nemen in het hotel.Schoenen uit en voetjes van de vloer.

De televisie is niet te verstaan en alles is na gesynchroniseerd, dus een boek en mijn broodjes zijn genoeg.
Tegen 2 uur ga ik de deur weer uit en nu richting oude stad. De zon is niet erg meer te zien. Maandagavond hebben we al iets gezien dat ik nu ga fotograferen. Diverse namen op kleine winkeltjes doen ons aan familieleden denken en nu is er genoeg licht om dat  vast te leggen.

 Ik wacht totdat er geen mensen langs lopen en druk dan snel af.

Tijd voor een kop koffie en ik vind een restaurantje waar het niet druk is. Een americano wordt het, een grote koffie. Alle uitgestalde zoetigheid laat ik liggen.Met mijn boek uit het rugzakje installeer ik mij in een hoekje en lees al drinkend mijn americano decafinta.

Er zijn nog meer plaatjes te schieten nu de zon goed staat en ik tijd genoeg heb. Ik zag sinaasappelboompjes die vol met vruchten zitten en zoek de mooiste uit voor een foto. Een muurschildering op de zijkant van een huis, een winkeltje met een leuke naam en allemaal gekke artikelen binnen en natuurlijk de Castellas op de Rambla Nova

muurschildering

grappig winkeltje met gekke naam

beeld op de Rambla Nova

De Castellers, een piramide van mensen, is een soort van traditie die voor Pasen plaatsvind en heel veel bezoekers trekt. 
Het is een heel kleurig feest en de bovenste figuren zijn vaak kinderen, die heel hoog klimmen om er bovenop te komen.

Ik vond een plaatje hiervan hoe dat er uit moet zien, maar zelf waren we daar niet bij. Het grote standbeeld staat halverwege de Rambla Nova.

Dan wordt het zo langzamerhand tijd om terug te gaan naar het hotel. Ik heb nog niets van Simon gehoord en kijk nogmaals of mijn telefoon het doet. Op de kamer aangekomen, begin ik eerst aan mijn schrijfopdrachten, want de 100 dagen en 40 dagen draaien gewoon door.
Voor de 40 dagen heb ik een kaart gekocht van de menselijke piramide en de pen vliegt over het papier. Het gaat over tradities en vertrouwen in elkaar, een mooi plaatje er bij en het is zo klaar.
Als ik klaar ben met schrijven is het 6 uur en ik zie dat buiten de straat nat is. De mensen haasten zich naar huis. Nog geen berichten van Simon. Om 7 uur zie ik hem toevallig het parkeerterrein op rijden.
 het werk is nog niet af, alles zat tegen vandaag en we maken een plan voor de volgende dag. We besluiten dat ik alleen terug zal reizen woensdag met de geplande vlucht vanuit Barcelona naar Rotterdam in de middag.
 Simon laat op het werk uitzoeken wat voor hem een goede oplossing is om terug te vliegen.
Dan gaan we uit eten en smullen van een heerlijk voorgerecht en een tong met amandelsaus als hoofdgerecht. We zitten prima zo en lopen na dit diner weer naar het hotel. Het is donker en de boten op zee zijn verlicht.In het hotel vragen we naar een time table voor het vertrek van de treinen uit Tarragona naar Barcelona. Het station is hier niet ver vandaan.

woensdag 26 maart.
We zijn op tijd op en na het ontbijt en als alles ingepakt is verlaten we het hotel. Met de Fiesta zet Simon mij af bij het station. Ik heb de parkeerkaart van de luchthaven bij Rotterdam mee en de autosleutels. Wat een avontuur. Om kwart over 8 loop ik het station binnen. Natuurlijk eerst een kaartje kopen. Ik zie een ticket automaat staan, maar gelukkig is er ook een loket open en de dame hierachter spreekt redelijk Engels. Acht euro en vijf cent kost een enkele reis naar Barcelona Airport, maar dan moet ik wel overstappen.

Geen punt, ik ben vroeg genoeg en heb tijd zat. Buiten neem ik plaats op een bankje op het perron in de zon. Er gaan verschillende treinen en mensen stappen in en uit. Een echtpaar verderop staat druk te gebaren met elkaar, maar wat ze zeggen kan ik niet verstaan.Dan komt de vrouw naar mij toe, wijst naar mijn kleine koffertje en vraagt in het Duits of ik ook naar de luchthaven in Barcelona ga. Als ik daar een positief antwoord op geef, vraagt ze mij of ze mitt kommen kunnen. Natuurlijk, geen probleem, ik weet zelf ook niets, maar dat zeg ik niet. Op afstand houden ze mij in de gaten en als ik in de volgende trein stap, lopen zij vlak achter mij. Het is druk in de trein en ik zie een plaatsje bij het raam. Ik slinger mijn koffertje in het bagagerek er boven en wring mij naar de vrije plaats. Herr und Frau zitten inmiddels ook en zij knikt goedkeurend naar mij.
De dame naast mij begint een gesprekje en dat gesprek duurt de hele reis. Zo gaat dat als je alleen reist. Ze is op weg naar Barcelona en gaat daar een visum halen voor haar vakantie naar China. Ze spreekt goed Engels, maar ook Duist en Frans omdat ze geboren is in Genève, Zwitserland. Als zij dan vertelt een vriend te hebben die in Rotterdam woont en zij dus ook regelmatig die kant op reist, is het toeval weer aangekomen. Met hem gaat ze een reis maken naar China.
We spreken Engels met elkaar en zij vertelt mij dat ik in Barcelona perron 9 of 10 moet hebben voor het laatste stukje per trein naar het vliegveld. De reis is zo voorbij en even voor we aankomen sta ik op, pak mijn koffer uit het rek en neem afscheid van mijn tijdelijke reisgenote. Bij het uitstappen kijk in nog even of mijn Duitse schaduwen mee komen en dat gaat goed. 
Dan word ik bij het uitstappen aan mijn mouw getrokken door een dame die voor mij zat in de trein; ik herken haar meerkleurige rode haar. Zij heeft een hele grote koffer mee en een flinke rugzak en vraagt in het Engels of zij met mij mee mag naar the airport. Natuurlijk! Join the club!
 Onderwijl vertelt ze mij dat ze naar Bristol vliegt, maar dat ze nog nooit heeft gevlogen en een beetje bang is. De heenreis naar Spanje maakte zij 3 weken geleden met de boot en de auto.
We gaan door de poortjes, met de roltrap omhoog en naar het perron dat mij is verteld en daar aangekomen zie ik Herr und Frau een stukje achter ons. Perron 9 en 10 grenzen aan elkaar en we wachten tot de goede plek op het info bord komt te staan. Het is heel druk geworden en als ik zie dat er een 10 op het bord komt, draai ik snel om en we staan zo vooraan als de trein komt.
 Een veel kleinere trein nu en weinig ruimte voor koffers, groot of klein. Aangekomen op de luchthaven is het zoals gewoonlijk nog een stuk lopen en als we aangekomen zijn in Terminal B, weten the Germans hun weg te vinden. Ik breng little red head nog naar Terminal C en laat zien waar ze haar koffer in kan leveren en door de douane kan gaan. Op haar vraag of ze haar pillen tegen vliegangst moet innemen ( ze weet niet of ze dat heeft, omdat ze nooit eerder vloog), zeg ik haar dat ze dat beter niet kan doen. "Ga maar naar de stewardess in het vliegtuig als je daar binnenstapt en zeg haar dat het je eerst keer is en dat je een beetje angstig bent."
Opgelucht kijkt ze mij aan, bedankt mij hartelijk en loopt met opgetrokken schouders in de richting die ik haar gewezen heb. Ze kijkt nog een keer om, zwaait en lacht.

Teruggekomen in Terminal B, zoek ik een bankje en kijk wat in de rondte. Het is net 12 uur geweest en ik heb nog 3 uur te zitten hier. Een spelletje op de iPad, even lezen, een toilet zoeken ( wat zijn die hokjes klein als ook je koffer er bij moet) en weer een rondje lopen. Ik heb nog geen instapkaart en moet dus in de rij. Als er eindelijk een balie wordt aangegeven, is het daar onmiddellijk heel druk. Dan gaat deze balie weer sluiten en gaat een andere open: een hele volksverhuizing komt op gang. Ik kijk regelmatig over mijn schouders om te zien of ik Simon  toch nog zie komen. Nog niets te zien, maar het kan nog.

Als ik aan de beurt ben willen ze mijn kleine koffertje ook in het ruim doen, dat kost mij niets, zeggen ze heel lief. Ik wil mijn koffer houden, omdat ik snel weg moet in Rotterdam en een afspraak heb die avond. Dan gaan ze mijn koffertje wegen en dat komt op 8.5kg. Niets op aan te merken, behalve dat ik weet dan mijn boek en iPad er nog niet inzitten. Doorlopen maar en niets zeggen. Bij de douane gaat het heel snel, mede omdat mijn wandelschoenen in mijn koffer zitten en niet aan mijn voeten. Geen gepiep deze keer gelukkig.

Dan begint het grote wachten aan de andere kant van de luchthaven. Een kop koffie eerst maar, want mijn waterflesje heb ik voor de douane leeggedronken en weggegooid.
Daarom zoek ik weer een toilet en loop wat rondjes. Geen taxfree shops meer voor mij, ik ben er klaar mee.
Regelmatig kijk ik op de monitor om te zien of de gate al staat aangegeven. Als deze verschijnt rond half 3, blijkt dat ik er vlak voor sta en ik sta vooraan. Een dame in rolstoel gaat voor en dan ben ik aan de beurt.
Nog geen Simon. 
Een plekje bij het raam, iets voor de vleugel en ik installeer mij met een boek. De stoelen naast mij raken bezet en tot het moment dat de deur dicht gaat blijf ik kijken of hij nog zal komen. De deuren gaan dicht en we taxiën naar de startbaan. Bijna 3 uur en we zijn in de lucht.

We vliegen over Barcelona en dan zie ik de bergen. Even lezen en ik val een moment in slaap. Als ik mijn ogen weer open doe, draait er een film op de kleine schermen. Ice Age 1 of 2?
Tegen 5 uur landen we op Rotterdam Airport en als ik uit het toestel ben ben ik ook zo buiten. Parkeergeld betalen en op zoek naar de auto. Dan kom ik op de snelweg in de avondspits en tot Schiphol is het 80 kilometer rijden en goed opletten. Ik heb wat moeite met de overgang van passief reizen naar actief reizen, maar het gaat goed.
Iets voor 7 uur ben ik thuis, bel Simon en vertel mijn verhaal in het kort. Ik hoor dat hij de volgende dag rond half 4 op Schiphol zal landen. Het werk ging goed vandaag en hij kan morgen wel naar huis.
Nog even een belletje naar de kinderen, een cup of soupje en dan ga ik op weg naar mijn woensdagavond clubje voor 6 weken: de 40-dagen-schrijfclub. Als ik om kwart over 10 thuis kom, heb ik het wel gehad. Een douche en dan snel naar bed. Morgen eerst maar eens 'thuis komen' en op tijd naar Schiphol om Simon te halen.