damestasjes

Damestasjes.

Er zijn boeken over uitgegeven: de damestas of ook wel de handtas genoemd. Er zijn hele leuke verhalen te schrijven over dit onderwerp.

Een tas van een vrouw herbergt niet alleen een leven, het is haar leven. Er zit van alles in wat zij nodig denkt te hebben. Want wat is tegenwoordig een tas zonder telefoon? 

Wat nog meer in de hedendaagse tas te vinden is?

                                                                                     

Een portemonnee met wat kleingeld en vele, vele pasjes.

Een identiteitskaart of ander middel om zich te kunnen identificeren is tegenwoordig verplicht.

Een make-up tasje  of een losse lippenstift, oogpotlood en spiegeltje.

Een snoertje voor de telefoon, want stel je voor dat de batterij van je toestel zomaar leeg is. 

Een mini deodorant of ander luchtje.

Een kleine veiligheidsspeld voor onvoorziene loshangende kledingstukken.

Een pakje kauwgom of pepermunt. 

Een pijnstiller in de vorm van een aspirine of paracetamol.

In oma tassen bevindt zich soms nog wel eens een mapje met wat foto’s van de kleinkinderen.

In mijn tas heb ik een pen en een notitieboekje om iets op te kunnen schrijven wat onderweg in mij opkomt. En dan natuurlijk nog een sleutelbos, met daaraan de sleutel van het huis, de schuur/garage, de auto  en soms van het werk. Bij vrouwen van boven de 50 jaar zit hierbij meestal ook nog de sleutel van het huis waar vader en/of moeder nog wonen.                                                                                            

Onderin de tas vinden we meestal wat  levensgruis; kleine restjes van allerlei zaken die ooit in de tas gezeten hebben.

In de tassen van vroeger vond men vaak nog een klein handwerkje, een doosje met een vingerhoedje, een flesje vlugzout, een balboekje, een katoenen zakdoekje met veel kant en een initiaal er op.

Tassen en vrouwen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. In het tassenmuseum in Amsterdam heb ik mijn ogen uitgekeken. Tassen uit verre vroegere tijden tot heden in vele verschillende vormen, kleuren en materialen. In alle tijden en op alle plaatsen op de wereld hadden dames, en eerst alleen heren, een tas nodig. Mode is hierbij direct betrokken, want je moet wel met je tijd meegaan.

 Ik was al een poosje van plan om het tassenmuseum te bezoeken. Op de vraag of mijn man mee wilde gaan kreeg ik als antwoord: “ Tassenmuseum in Amsterdam? Dat hebben we hier toch in de trapkast?”

Olga's tassenmuseum ontsnapt uit de trapkast.

Inderdaad heb ik wel  een kleine collectie tassen, maar niet zoveel als ik daar heb gezien. Het is moeilijk om afstand te doen van sommige tassen en in de trapkast liggen ze goed. Wie weet komen ze ooit wel weer in de mode en dan heb ik er alvast een. Tassen waar ik wel afstand van kon doen zijn niet in de prullenbak gekomen, maar hebben een tweede leven gekregen in de poppenhoek van een school, bij een klein nichtje of in de winkel van de kringlooporganisatie.  Hierbij moet ik nog denken aan een appeltjes groene tas, een super nep lederen geval met een grote gesp aan de voorkant. Hoe ik die ooit mooi gevonden kan hebben is mij nog steeds een raadsel.                           

Ik weet nog hoe trots ik was op mijn bordeaux rode clutch met knopsluiting aan de bovenkant. Deze paste zo mooi bij mijn laarzen en schotse rok. Alleen erg onhandig dat ik hem onder mijn arm moest klemmen om beide handen vrij te hebben. Volgens mij ligt deze tas ergens op zolder bij de verkleedkleren, dus is nog steeds in huis.

De grootte van een tas hangt ook af van de leeftijdsfase waar je in zit. In de periode dat de kinderen klein waren, waren mijn tassen groot. Zo kon er altijd een luier, een flesje of een hapje en wat speelgoed meegenomen worden. Toen de kinders  zindelijk waren, met de pot mee konden eten en hun eigen speelgoed uitzochten en meenamen, kon de tas weer wat kleiner worden. Tot na de volgende bevalling.

voor wat speelgoed of een
 extra kinderonderbroekje

voor een luier en een hapje en een
 nat washandje in een zakje

                                                                                                                               

wandel heuptasje

 Rugtassen (of rugzakken, wat een onelegant woord eigenlijk) doen mij altijd aan vakantie of aan een flinke wandeling denken. Handig voor die momenten, maar niet voor dagelijks gebruik. Bij een dame met een lederen elegante rugtas op haar rug ben ik altijd geneigd om te gaan waarschuwen voor tassenrollers; ritsje open- knippie weg- niets gezien- niets gemerkt.Ooit kocht ik een rugtasje, niet zo groot en helemaal niet duur. Ik vergeet aldoor de rits te sluiten en heb geen zicht er op als ik het draag, dus geen succes. Het wandel heuptasje is goed voor het meenemen van een flesje water en wat kleine spulletjes

'miskoop' rugtas

le sac bleu of the blue bag

Het kleine blauwe rugzakje gaat met ons mee op vakantie en een stedentrip. Eerst leeg en opgevouwen in de koffer en ter plaatse goed voor flesjes water, een wandelkaart of route plattegrond, een stukje fruit en een lunch.

Parijs, Londen, Rome, Venetië, Madrid, Moskou, Warschau, Kaapstad, New York, Italië, Noorwegen, Ierland, Engeland en nog vele plaatsen zijn voor het kleine blauwe rugzakje bekend terrein

the blue bag in actie in Cornwall, zomer 2013

De grote modemerken in tassenland zijn bijna allemaal vertegenwoordigd bij de Bijenkorf in Amsterdam. Ik mag dan dol zijn op tassen, in deze winkeltjes zie ik zelden een ‘een te begeren item’. De tassen van Louis Vuitton (bruin met een beige opdrukje) vind ik ronduit afschuwelijk. Ze zij er in vele maten en uitvoeringen, maar ik vind ze allemaal nep en plastic-achtig. Het winkeltje van Gucci geeft mij ook weinig kijkplezier en als ik daar snel langsloop zegt Simon voor de grap in het plat Amsterdams : “Moet je dan geen Gukkie?”  Nee, voor mij ook geen Gukkie. Voor de prijs van één zo’n tas kan ik wel 5 of 8 leukere tassen kopen.

Een voorbeeld hiervan is mijn look-a-like Chanel voor bijna 10 euro gekocht bij een grote drogisterijketen.

                                                                                                          In een klein vintage winkeltje in Florence zag ik eens in een zomer een zwarte Chanel tas staan. Hier had ik naar binnen moeten gaan en de tas moeten bekijken en misschien wel kopen. Wat heb ik spijt dat ik dat toen niet heb gedaan. Deze was echt mooi! Als ik dit later bij thuiskomst aan Simon vertel zegt hij mij dat het misschien wel een imitatie was van een echte Chanel, want dat is moeilijk te zien. Een schrale troost deze woorden. Toch nog steeds balen dat ik deze mooie tas niet goed heb bekeken en vooral… niet in mijn handen gehad.

Breng het onderwerp ‘tassenverslaving’ op tafel bij een groep vrouwen en er zijn gelijk meerdere  addicts. Tassen, schoenen, portemonnees, we zijn er allemaal dol op. Grote tassen, kleine tassen, rugtassen, boodschappentassen, stadstassen, avondtasjes, strandtassen,  laptoptassen zelfs sporttassen, ik wil ze allemaal zien. Geef mij een tas en ik zeg je wie de vrouw is die erbij hoort. Op de markt, in de winkel, in de kringloopwinkel en op de rommelmarkt, ik blijf naar tassen kijken. Of ze nieuw zijn of gebruikt, op de plank staan, aan een arm of schouder hangen, ik wil ze allemaal zien.

mijn Fit4Lady sporttas in zwart lak met opdruk

Plastic tassen vind ik helemaal niks. Ik gebruik ze als afvalzak in de keuken en in de winkel wil ik ze liever niet hebben. Mijn grote ‘Shop untill you drop’ tas kan een heleboel spullen hebben en ook mijn schattige ‘zwart met witte stippen’ tas (dank je Marion!) heeft genoeg plaats voor de meeste boodschappen.

Mijn ideale tas moet een makkelijk te combineren kleur hebben, liefst zwart. Een hengsel dat lang genoeg is om over de schouder te kunnen dragen (soms ook kruislings)  en tegelijk niet over de grond slepen als het hand gedragen wordt.  De tas moet goed afgesloten kunnen worden met apart klein voorvak, binnenin aparte vakken hebben om alles overzichtelijk en op een vaste plaats in te kunnen delen. Ook moet de tas groot genoeg zijn om eventueel een boek in mee te kunnen nemen en ruimte genoeg hebben om mijn portemonnee veilig  in te stoppen. Het hoeft geen dure tas te zijn, maar wel een die ik leuk en netjes vind. En dan na een poosje weer een andere tas zonder dat ik de vorige weg kan doen.

Tassen met een historie heb ik nog van mijn oma en mijn moeder. Ook deze zijn opgeslagen in mijn tassenmuseum.

 Opvallend is dat ik 1 blauwe tas heb. 

Gezien mijn huidige hang naar blauwe kleding, misschien tijd voor een kleine uitbreiding van de verzameling.

Vergeet ik nog bijna mijn allerwildste aankoop op tassengebied: voorheen mijn sporttas, maar ook uitermate geschikt als weekendje-uit-tas. Deze staat niet in mijn tassenmuseum vanwege de grootte: ruim 53 x 32 cm. Een goede afsluiter van dit verhaal